Meditatie december   2020

1 Johannes 2: 12-17.

12 Ik schrijf u, kinderkens, want de zonden zijn u vergeven
om zijns naams wil
13 Ik schrijf u, vaders, want gij kent Hem, die van den
beginne is. Ik schrijf u, jongelingen, want gij hebt
de boze overwonnen. Ik heb u geschreven, kinderen,
want gij kent de Vader.
14 Ik heb u geschreven, vaders, want gij kent Hem,
die van den beginne is. Ik heb u geschreven, jongelingen,
want gij zijt sterk en het woord Gods
blijft in u en gij hebt de boze overwonnen.
15 Hebt de wereld niet lief en hetgeen in de wereld
is. Indien iemand de wereld liefheeft, de liefde des
Vaders is niet in hem.
16 Want al wat in de wereld is: de begeerte des vlezes,
de begeerte der ogen en een hovaardig leven,
is niet uit de Vader, maar uit de wereld.
17 En de wereld gaat voorbij en haar begeren, maar
wie de wil van God doet, blijft tot in eeuwigheid.

Een mooi Bijbelgedeelte over mensen die de Heer hebben gevonden en die bemoedigd worden in deze brief. Het geeft prachtig weer welk een zegen er van het geloof uit gaat. Het gaat over mensen die de Here Jezus in hun hart hebben, mensen die de boze hebben overwonnen, mensen waarin het Woord van God aanwezig is. Broeders en zusters in het geloof. Gelovige mensen die weten dat het Woord van God de waarheid is.

Maar deze mensen worden ook gewaarschuwd voor hetgeen de wereld geeft. De wereld die enorm trekt en die wij niet graag los laten. In een gesprek deze week dat ik met iemand mocht hebben kwam dat ook zo na voren. We willen wel bij God horen maar we willen niet altijd alles aan Hem geven. We kwamen toen tot de conclusie dat de duivel wel heel slim te werk gaat en als we de deur voor hem maar op een heel klein kiertje laten staan, dat hij het gelijk aangrijpt en ons weer op het verkeerde spoor te brengen. Dit Bijbelgedeelte zegt dat we de wereld en alles wat er in is niet lief moeten hebben,

16 Want al wat in de wereld is: de begeerte des vlezes,
de begeerte der ogen en een hovaardig leven,
is niet uit de Vader, maar uit de wereld.

Duidelijke taal!, maar o zo moeilijk in de praktijk te brengen, omdat we de dingen van de wereld zo interessant vinden. Maar het is zo dat als we de deur op een kier laten staan dan geven we het kwade de gelegenheid om in ons leven te gaan werken (op een negatieve manier).

We moeten voor hem de deur sluiten en ons voor 100 % overgeven aan onze God en dan gaat Hij op een positieve manier in ons leven aan het werk. En dan krijgen we het mooiste wat we maar bedenken kunnen. Namelijk:  Leven met Hem nu en straks in  alle eeuwigheid.

Harry de Raaf
Voorganger Bethel

Meditatie november   2020

Over troost,
We leven in een tijd waarin veel mensen verdriet hebben en soms de moed zijn verloren. Het lijkt een hopeloze, troosteloze tijd nu wij opnieuw in een coronagolf zijn beland. November is de maand waarin in veel kerken de mensen worden herdacht, die dit jaar zijn overleden. In andere kerken wordt dat misschien in december, in een dienst op de oudejaarsavond, gedaan. Deze herdenkingsdiensten, op Allerzielen bijvoorbeeld of op de Voleindingszondag moeten noodgedwongen anders zijn, dan wij zo graag zouden willen. We willen graag de nabestaanden ontmoeten, hen bijstaan, hen troost bieden. Hen uitnodigen in de kerk. Er worden nu andere manieren gezocht om al die nabestaanden toch te helpen in het gedenken van hun dierbare. Het kan digitaal, maar dat is wellicht toch een wat schrale troost. Het kan ook in de kerk, maar dan alleen met een klein groepje. Wie kan dan wel en wie kan dan niet komen? Daar wil je ook geen keuze in maken.
Hoe kunnen wij in deze tijd elkaar dan toch nabij zijn? Troost bieden? En wat is dan eigenlijk troost? Wat mij betreft is dat bij de ander zijn, samen stil zijn, de ander laten spreken, laten uitspreken. Ook al voel je je misschien ongemakkelijk in die stilte, of ook al voel je je ook nog zo machteloos. Niet spreken, luisteren is altijd beter dan te vlug uitgesproken woorden van troost. Dat luisteren kan wellicht per telefoon of in de huiskamer op afstand. Dan kan de ander even op adem komen in een tijd van verdriet. Het kan met een klein gebaar: een kaars aansteken, een gedenksteentje overhandigen. De ander laten weten dat God hoort. Luistert. Een God, die ons allen uiteindelijk toekomst schenkt, leven waarin je je dierbare nog steeds mist, maar waarin je toch verder mag gaan. Uiteindelijk. Uiteindelijk komt de troost van God die ons allen kracht en sterkte schenkt. Ook in deze tijd. Ik wens u, jullie allen, een novembermaand toe, waarin hoop, moed, troost als een lichtstraal van Gods liefde in een donkere tijd, mag doorbreken.
Ds. Aaltsje van der Honing.
P.K.N. Steenwijk.

Meditatie oktober  2020

2 Kronieken 7:13-14
Wanneer Ik de hemel sluit, zodat er geen regen valt, of wanneer Ik de sprinkhaan gebied om het land te verslinden, of wanneer Ik de pest onder Mijn volk zend, en Mijn volk, waarover Mijn Naam is uitgeroepen, in ootmoed buigt en bidt, en zij Mijn aangezicht zoeken, en zij zich bekeren van hun slechte wegen, dan zal Ik vanuit de hemel horen, hun zonden vergeven en hun land genezen.

Eind september waren er wereldwijd initiatieven van vasten en gebed waarbij ook dit bovenstaande vers centraal stond. Het verlangen van deze initiatieven is dat mensen zich terugkeren tot God, de Schepper van hemel en aarde.

We zien van alles gebeuren in de wereld. Wanneer we alleen al even kijken naar de afgelopen jaren, dan zien we een verharding in de maatschappij, toename van geweld, toename van immoraliteit, toename van angst en achterdocht. En dan heb ik het nog niet eens over de pandemie waarin wij zitten.

Door de Bijbel heen kunnen we lezen dat er van alles gaat gebeuren in de wereld. En dit heeft alles te maken met het loslaten van God. We zetten Hem niet meer op de eerste plaats. We erkennen Jezus Christus niet meer als Zijn Zoon, die is opgestaan uit de dood om ons vrij te kopen van de eeuwige dood. We zijn de zonde gaan omarmen, Gods geboden gelden niet meer.
Discussies over ethische kwesties, zoals bijvoorbeeld abortus, kunnen niet meer. Gods normen over het huwelijk, “een man zal zijn vader en moeder verlaten en zich aan zijn vrouw hechten…” zijn al decennia geleden overboord gegooid. De mens staat centraal. Gecharceerd gezegd, “ik” moet het goed hebben en de rest maakt niet uit.

En dan is het zo belangrijk dat we terugkeren naar God. Dat we Zijn geboden weer gaan toepassen in ons leven. We moeten ons bekeren van alles wat ons afhoudt van Jezus. En ik wil een aantal zaken noemen die misschien wel herkenbaar zijn. We moeten ons bekeren van:
– onze trots, eigenwijsheid en jaloezie
– ons ongeloof
– onze luiheid en lauwheid
– het alsmaar meer en beter willen hebben
Jezus verlangt ernaar om op de eerste plek te staan in ons leven.

Deze tijd vraagt om drastische, radicale keuzes. Misschien nog wel meer dan ooit. En de keuze die jij maakt, heeft invloed op jouw eeuwige toekomst.

God belooft wanneer wij Hem zoeken, dat Hij zich laat vinden. Wanneer wij ons tot Hem keren, Hij ons zal vergeven, genezen en het land zal herstellen. En dat is wat juist nu zo hard nodig is.
Laten we op onze knieën gaan, onze zonden belijden. Laten we Gods geboden (weer) leidend zijn in ons leven, in onze maatschappij. Dat zal niet gemakkelijk zijn, maar God belooft Zijn zegen daarop!

Er is al een hele beweging gaande van mensen die radicaal die keuze willen maken en hebben gemaakt. Pak jij de handschoen op om je bij hen te voegen? Je hoeft hiervoor alleen maar Jezus op de eerste plaats te zetten in je leven.

Wil je hierover doorpraten, dan kun je mij vinden via de website van onze gemeente.

Bert van Drogen
Voorganger Baptistengemeente Het Baken

 Meditatie september 2020

Overdenking Raad van kerken Steenwijk – september 2020

Overdenking september 2020

Ons Anker

Zeilend op de Beulakerwijde ging het opeens mis. Het leek allemaal zo’n vredige zomerse namiddag, maar plots veranderde alles. Mijn fokkenschoot schoot los omdat er iets afbrak, de wind nam plots toe, de boot luisterde niet meer naar haar roer, de motor die we wilden starten weigerde dienst, de golven werden hoger en stuurloos waren we speelbal van die golven geworden. Wat nu te doen?

Zoals dit voorbeeld -van mijn zeiltocht met onze oude platbodem- laat zien zo veranderde voor ons allemaal het afgelopen voorjaar van een gewone normale periode in een vervreemdende en angstige wereld vol gevaren. Een onzichtbare vijand, covid-19 sloeg toe. Mensen werden ziek, ons gezondheidssysteem waar we zo op vertrouwde kraakte in z’n voegen. Het gevaar kon bij mij, maar ook bij jou ieder moment als een gevreesde sluipmoordenaar toeslaan. En in een paar weken tijd veranderde onze samenleving in stuurloze en vaak angstige individuen die elkaar op afstand hielden. Wat nu te doen?

Wanneer het letterlijk of figuurlijk stormt en jij niet meer de oplossing zelf in de hand of bij de hand hebt dan kun je niets anders dan hulp zoeken buiten jezelf. Gelukkig is deze hulp er ook. De Bijbel schrijft regelmatig over onze ‘zielennood’. In Psalm 42 lezen we bijvoorbeeld “Wat buigt u zich neer, mijn ziel, en bent u onrustig in mij?” Het antwoord komt in het volgende vers: “daarom denk ik aan U”. Onze God is een almachtige God. Sterker dan welk onheil dan ook. Hij is bij ons, Hij is onze hoop, Hij is ons anker.

“Deze hoop hebben wij als een anker voor de ziel, dat vast en onwrikbaar is en reikt tot in het binnenste heiligdom, achter het voorhangsel” (HSV Hebr. 6:19)

Een goed anker dat stevig ingraaft voorkomt dat je op drift en in de problemen raakt. Ook al stormt het nog zo hard. Een anker dat zich in stabiele grond ingraaft geeft redding en houvast. Jezus is voor ons, voor jou en mij gestorven en weer opgestaan. Hij heeft het mogelijk gemaakt dat wij tot in het binnenste heiligdom mogen komen. Daar waar stabiele stevige grond is voor ons anker.

Het anker op onze zeilboot was onze hoop op redding. Daar moesten we op vertrouwen. Eenmaal uitgegooid groef het zich in op de stevige bodem van de Beulakerwijde. Het anker gaf rust en zorgde er voor dat we niet in de problemen kwamen.

Onze Hoop op Jezus is ons anker. Zorg dat je anker paraat ligt. Uitgegooid in ‘het binnenste heiligdom’ geeft het rust en redding.

Anko Amelink

Voorganger van evangelische gemeente de Regisseur.

 Meditatie augustus 2020

Een geschreven icoon

Uit een grote serie platen van iconen moesten we een voorbeeld kiezen, om na ‘te schrijven’, zoals dat in icoonkringen heet, maar we houden het toch maar
bij ‘schilderen’. Onze uitstekende cursusleidster vertelde tijdens de eerste cursusdag in de Jozefkerk van Zwolle, dat de icoon jouw wel kiest.
En warempel bij vele cursisten gebeurde dit wonder.
Mijn oog viel op een eenvoudige Koptische Kersticoon en de blijdschap, die van deze afbeelding afstraalde, hield mij bezig.
Zo begon ik opnieuw aan een uitdaging, eerst het eigeel mengen met de helft gedestilleerd water, wat druppels azijn erbij en twee kruidnagels,
vanwege de houdbaarheid niet te vergeten.
Even schudden en het eeuwenoude mengsel is als basisgegeven klaar.
Eerst worden de hoofdlijnen één op één via doorzichtig papier van het voorbeeld overgetrokken.
Daarna dompel je de penseel in het eigeel en dan ga je met poeders, die aan de penseel blijven kleven de eerste kleuren kiezen.
Bij het okerrood doet zich altijd het probleem voor, dat dit poeder (pigment) zich moeilijk laat oplossen.
In de Russisch orthodoxe kloosters hebben ze daar een vreugdevolle oplossing voor bedacht.
Ze laten er enkele druppels Wodka in het rode mengsel vallen.
Waarom ook niet? Het woord ‘Wodka’ betekend ‘watertje’, maar bij mij volstaan wat onschuldiger druppels spiritus.
Zowel tijdens de cursusuren, maar ook bij mij thuis, gaat de byzantijnse muziek aan, als het geestelijke verklanken van zangers in geestelijke verbondenheid met de schilder.
Beiden koesteren het verlangen, om als het ware even achter het venster van de icoon te vertoeven.
Vanuit de donkerte schilder je naar het licht, de ene laag na de ander, op het gezicht van Maria uiteindelijk wel vijftien lagen.
De Koptische icoonkunst is niet bestemd voor mensen van hoge komaf, daar voel ik mij bij thuis.
Om de mond van Maria komt haar lieve glimlach aan het licht.
Alle ogen zijn groot en vragen veel aandacht van de kijker.
Hoe juist ook, want zij hebben als vensters van de ziel grote dingen gezien, die ons nu nog ontgaan.
Een icoon kan ons nu reeds in relatie brengen met God, zijn Zoon en de wereld van alle heiligen.
Zo toont Maria ons even haar lieve Zoon, nog kort voordat ze hem in doeken wikkelt.
De omlijsting is aangebracht, in okerrood met een tipje zwart in het eigeel gedompeld, wat alcohol met een druppeltje ossengal doen het samen goed.
Even roeren en daarna met vaste hand de lijnen trekken.
Tot slot drie gouden stralen met vissengoudpoeder, als bundels hemels Licht die op Jezus vallen.
En dan ben je, welhaast ongemerkt, zomaar dertig uren verder.
De icoon is klaar en kijk goed, want Gods Zoon is erin geboren.
Komt laten wij aanbidden, ook bij een icoon doe ik dat met graagte.
De afbeelding van Christus geboorte moet maanden drogen, pas met Pasen is het voltooid en kan de definitieve vernis er over.
Dan is het pas echt af en zal vernis de icoon voor altijd beschermen.

em. pastoor Theo van der Sman.

Meditatie juli 2020

Daar waar de hemel de aarde even aanraakt

De bezoekers aan het Heilig Land herinneren zich vaak een speciale dierbare plaats, waarvan het soms moeizaam te omschrijven is, waarom het juist die plek was, die je raakte.
Zo fascineert mij de crypte in de St. Joseph’s Church in Nazareth, die als een geestelijke magneet aan mij trekt.
Terwijl de gids mijn  groep ons naar beneden vergezelde, vertelde hij over wat wij daar vóór ons zagen.
Restanten van iets dat een werkplaats en in een later stadium een groot doopvont geweest moet zijn.
In de diepte van dat grote drooggevallen doopvont zag ik alleen wat briefjes liggen, keurig opgevouwen, misschien met de ijdele hoop, dat de voormalige bewoners Jezus, Maria en Jozef er in een onbewaakt ogenblik kennis van zouden nemen.
Aangezien het logeeradres van onze groep pelgrims vlakbij was, ben ik teruggegaan op een moment, dat er niemand meer afdaalde.
Zittend in een stil hoekje verdwenen voor mijn gevoel de hekken en de glasplaten die de grijpgrage en verzamelzieke handen van voorbijgangers moeten beteugelen; dat alles leek plots verdwenen te zijn.
Daar in een hoek zie ik een kind in de werkplaats met wat stukjes hout spelen en zijn moeder kijkt toe, tot het moment dat zij alleen samen zijn.
Ze hebben geen weet van de afgedaalde en toekijkende pelgrim. “Yeshua mijn kind, luister eens, ga eens even zitten. Ik moet je iets vertellen”.
Het zou zomaar kunnen, dat het zo gegaan is. Er zullen toch ongetwijfeld momenten geweest zijn, dat ze haar Zoon verteld zal hebben over de engel Gabriël, die aan haar en Jozef was verschenen.
En over het ja-woord dat zij aan hem en dus aan Hem gaf.
Over de engelen die gezongen hebben boven de velden van Efrata.
Hoe de hemel open ging en hoe de velden hemels verlicht waren geweest, ook al was dat maar even.
Over de herders, die zich verdrongen om Hem te zien, hoe wijzen door de knieën gingen en Koninklijke gaven achterlieten.
Wat zal de band van Maria met haar Zoon onvoorwaardelijk geweest zijn, onafscheidelijke bloedverwanten.
Ineens zijn de hekken en de glasplaten weer terug en worden er toch nog wat voetstappen gehoord van verlate toeristen.
Op hun gezichten las ik de teleurstelling af.
In de bescheidenheid van de ruïne werd door hen niets meer herkend en al zeker niet vermoed.
In een flits werd nog een enkele smartphone gepakt voor het plaatje voor thuis.
Het luidruchtige gezelschap houdt het na enkele minuten voor gezien.
Ze deden mijn visioen brutaal verdampen.

Wijlen Toon Hermans lijkt met eenzelfde verlangen gestoeid te hebben.
Misschien heeft hij ook ergens in een stil hoekje gezeten, op zo’n plaats waar de hemel de aarde aanraakt, toen hij zichzelf in het gedicht ‘Jezus’ de volgende vragen over Jezus van Nazareth stelde:

Ik heb Zijn beeltenis maar vaag in mijn gedachten,
en ik weet haast niets van hoe Hij sprak en hoe Hij keek,
‘k zou willen weten hoe Hij liep en hoe Hij lachte,
‘k zou willen weten hoe Hij door Zijn haren streek.

Ik zou willen weten of Hij appels at of noten,
en hoe Hij hoestte als Hij bij de oever stond,

hoe Hij Zijn baard geknipt heeft en Zijn neus gesnoten
iets van Zijn oogopslag, Zijn tanden en Zijn mond.

En hoe Hij sliep en hoe Hij heeft ontbeten,
en of Hij koffie dronk of thee bij het ontbijt,
en of Hij wel eens met de deuren heeft gesmeten
en of Hij hield van knoflook of van zoetigheid.

Maar ik ruik wierook, plechtig klinkt in alle talen,
wat Hij gezegd heeft, en ik verdwaal in mijn gebed
want ik zoek de kleuren van Zijn kleed en Zijn sandalen,
ik zoek gewoon de Man van Nazareth.

pastoor Theo L.M.M. van der Sman.

Meditatie juni 2020